Հայաստանի ներքաղաքական դաշտը հերթական անսպասելի շրջադարձն արձանագրեց՝ երբ «Պատիվ ունեմ» խմբակցությունը հայտարարեց վարչապետի թեկնածուի առաջադրման ամսին։ Ըստ հայտարարության՝ Նիկոլ Փաշինյանի դեմ նախաձեռնված իմպիչմենտի գործընթացում Պատիվ ունեմը վարչապետի թեկնածու է առաջադրել Մասիսի քաղաքապետ Դավիթ Համբարձումյանին։ Այս քայլը հնչեղություն ստացավ հատկապես այն պատճառով, որ գործընթացին միացան ՀՀԿ-ն ու անձամբ Սերժ Սարգսյանը, ով, հիշեցնենք, ընդամենը մեկ ամիս առաջ հայտարարել էր, թե իրենք իշխանության գալու որևէ հավակնություն չունեն։
Ստացվում է՝ կա հստակ հակասություն՝ մի կողմից հնչած հրապարակային մերժում, իսկ մյուս կողմից պետության ղեկավարի պաշտոնին թեկնածու առաջադրելու գործնական քայլ։ Եվ եթե այս ամենը դիտարկենք ոչ միայն քաղաքական, այլև մարտավարական տեսանկյունից, ակնհայտ է դառնում՝ Սերժ Սարգսյանն այս գործընթացում փորձում է խաղալ նվազագույն կորուստներով։
Հանրային և քաղաքական շրջանակներում ակնհայտ է՝ նախաձեռնված իմպիչմենտի փորձը դատապարտված էր տապալման դեռ սկզբից։ Անգամ այն ուժերը, որոնք հակադրված են Փաշինյանին, չմիացան այս գործընթացին։ Թե՛ մեխանիկորեն անհրաժեշտ ձայն չկար, թե՛ քաղաքական իմաստով նախաձեռնությունն այդպես էլ չձևավորվեց որպես համաժողովրդական օրակարգ։
Այդ իսկ պատճառով, առաջադրված թեկնածուն՝ պրովինցիալ համայնքապետ Դավիթ Համբարձումյանը, շատերի կողմից ընկալվեց ոչ թե որպես իրական այլընտրանք, այլ որպես քաղաքական խաղի պատրվակ, որով Սերժ Սարգսյանի թիմը կարող է դուրս գալ իրավիճակից՝ առանց բացահայտ ձախողում կրելու։
Եթե գործընթացը լուրջ լիներ, Սերժ Սարգսյանն ընտրություն կկատարեր իր քաղաքական թիմի ծանր քաշայինների միջև, օրինակ՝ ՀՀԿ փոխնախագահ Արմեն Աշոտյանի, ով տարիներ շարունակ հանդես է գալիս իբրև գլխավոր ընդդիմախոս (ՀՀԿ-ում հավատում են այս պնդմանը), կամ Արման Թաթոյանի, որի համար վերջին տարիներին Սերժ Սարգսյանը քարոզչական մեծ աշխատանք է իրականացրել։
Որպես մշակութային շեշտադրում, չպետք է անտեսել՝ Մհեր Մկրտչյանի նկարահանած «Իշխանություն 2» ֆիլմը, որն ըստ տարբեր աղբյուրների, գրվել է Սերժ Սարգսյանի ակտիվ մասնակցությամբ։ Ֆիլմում գործող անձնացից մեկը՝ Ալիսան, քաղաքական վերելքի է հասնում այն բանից հետո, երբ ստանում է կոմպրոմատների փաթեթ Սերժ Սարգսյանին մարմնավորող կերպարից։ Այստեղ ըստ էության կար ակնարկ այն կոմպրոմատների մասին, որոնք ունի Սերժ Սարգսյանը Նիկոլ Փաշինյանի և իր իշխանության որոշ անդամների վերաբերյալ։
Սակայն այսօր տեղի ունեցողը այդ «միֆից» շատ հեռու է։ Դավիթ Համբարձումյանը ո՛չ կոմպրոմատներ ունի, ո՛չ հանրային աջակցություն, ո՛չ էլ Ալիսայի բախտը։ Իսկ եթե Ալիսան գոյություն ունի իրական քաղաքական կյանքում, ապա Դավիթ Համբարձումյանն ընդամենը «զոհաբերվող ֆիգուր» է՝ նրա հաջորդ քայլերի ապահովման համար։
Այսպիսով, Դավիթ Համբարձումյանի առաջադրումը ավելի շուտ քաղաքական մանյովր է, քան լուրջ մարտահրավեր իշխանություններին։ Իսկ Սերժ Սարգսյանի կողմից նախաձեռնված այս քայլը ևս մեկ անգամ վկայում է այն մասին, որ իրական պլանները թաքնված են՝ ոչ թե առաջադրված թեկնածուի, այլ գալիք՝ ավելի կշիռ ունեցող գործողությունների հետևում։ Իսկ Համբարձումյանը՝ Սերժ Սարգսյանի իրական Ալիսան չէ։ Նա ընդամենը հեքիաթից դուրս մնացած անուն է, որին կարելի է օգտագործել ու մոռանալ։
