Պետդումայի ԱՊՀ գործերի կոմիտեի նախագահի առաջին տեղակալ Կոնստանտին Զատուլինն իր տելեգրամյան ալիքում գրում է. «Այս շաբաթվա սկզբին հասունացել են այն գործարքի պաշտոնական «ծիլերը», որը Իլհամ Ալիևը Նիկոլ Փաշինյանի հետ կնքել է օգոստոսի 8-ին Վաշինգտոնում՝ Դոնալդ Թրամփի հովանու ներքո։
Ես արդեն մեկնաբանել եմ Վաշինգտոնում տեղի ունեցած բանակցությունների փաստը, որոնք պետք է ԱՄՆ նախագահին Նոբելյան մրցանակ բերեն (իրոք, մրցանակը Գազայի պատերազմի կամ Իրանի ռմբակոծության համար չեն հանձնի)։ Բոլոր շռայլ բառերն ու ծաղկեփնջերն արդեն հասել են իրենց հասցեատերերին, հատկապես Անդրկովկասի երջանիկ հանրապետությունների պալատական մամուլում, հեռուստատեսությունում և ինտերնետում։ Ինչպես նաև Ռուսաստանի, Իրանի և այլնի վերաբերյալ հրապարակային չարախնդությունը՝ «որոնց քիթը գրսվել է»։ Իսկ որպես Ռուսաստանում մեր թշնամական մտադրությունների և մասնակիցների հանդեպ խանդի ապացույց՝ մեջբերվում են մեր, այդ թվում՝ իմ խեղաթյուրված ու աղավաղված մեկնաբանությունները։ Մասնավորապես, եթե հավատանք սեփական իշխանությունների հայ-ադրբեջանական համակիրներին՝ ես պնդում եմ, որ «Կովկասում կայուն խաղաղությունը չի համապատասխանում Ռուսաստանի շահերին», ինչպես և Երևանի։
Ես նման բան ոչ միայն չեմ ասել, այլև երբեք այդպես չեմ համարել։ Ճիշտ հակառակը՝ Կովկասում ամուր խաղաղությունը համապատասխանում է Ռուսաստանի շահերին, ինչում կարելի էր համոզվել ինչպես Խորհրդային Միության փլուզումից առաջ, այնպես էլ դրանից հետո։ Մեր շահերից է բխում խաղաղությունը, այլ ոչ թե խաղաղություն ներկայացվող կեղծիքը, որը, եթե լիովին իրականացվի և հիմնված լինի անարդարության վրա, ապա կհանգեցնի ոմանց (Ադրբեջանի և Թուրքիայի) նկրտումների սուբլիմացիային և մյուսների (Հայաստանի) ազգային արժանապատվության վերջնական կորստին։ Տարիներ շարունակ Ռուսաստանը ձգտում է խաղաղ ճանապարհով այդպիսի արդար խաղաղության հասնել Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև (ի դեպ, Մինսկի խմբի մյուս մասնակիցների, այսինքն՝ ԱՄՆ-ի և Ֆրանսիայի հետ միասին, որոնք այժմ վատաբանվում են)։ Ադրբեջանն ու Թուրքիան ընտրել են պատերազմը, իսկ Նիկոլ Փաշինյանի կառավարությունը՝ սեփական դավաճանությունը Ղարաբաղում, որի ինքնորոշման իրավունքը և հատուկ վարչական կարգավիճակը կասկածի տակ չեն դրվել Խորհրդային Միությունում և գոյություն են ունեցել Ադրբեջանի ԽՍՀ Լեռնային Ղարաբաղի Ինքնավար Մարզի տեսքով։
Այս ամենը նետվել է աղբանոց և դրանում գլխավոր օգնող ուժ է հանդես եկել Հայաստանի գործող վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը։ Նա անսովոր համեստություն է դրսևորում նույնիսկ այնպիսի մանրուքներում, ինչպիսիք են իրենց հողերից վտարված արցախահայ բնակչության ճակատագիրը, կամ Բաքվի կողմից գերության մեջ պահվող ԼՂՀ ղեկավարները։ Նա չի խոսում Օսմանյան կայսրությունում Հայոց ցեղասպանության մասին ճշմարտությունից հրաժարվելու մասին։ Մենք Ռուսաստանում, ցանկանալով զարգացնել կապերը և՛ Թուրքիայի, և՛ Ադրբեջանի հետ, մեզ համար հնարավոր չենք համարել առևտուր անել այդ պատմական ճշմարտությամբ։ Պարոն Փաշինյանը վեր է նման նախապաշարմունքներից։ Ինչպիսի՛ հիացմունք են զգում այս կապակցությամբ նրա հետևորդները, ինչպիսիք են «Բաղրամյան 26»-ի տելեգրամյան ալիքը կամ խորհրդարանում ծեծված Արարատ Միրզոյանը, որն այժմ Հայաստանի արտգործնախարարն է։
Այս նույն շաբաթ մենք իմացանք, որ Հայաստանի վերաքննիչ դատարանը ոչ իրավաչափ է ճանաչել Սամվել Կարապետյանի կալանավորումը։ Միամիտ իդեալիստները շտապել են շնորհավորել իրենց և նրա հարազատներին արդարության հաղթանակի առթիվ՝ վստահեցնելով, որ Սամվելին րոպեներ անց ազատ կարձակեն բանտից։ Դուք վատ եք ճանաչում Փաշինյանի արդարադատությունը։ Օգոստոսի 16-ին դատական նիստ է նշանակվել Սամվել Կարապետյանի կալանքի ժամկետը ևս երկու ամսով երկարացնելու համար՝ օգոստոսի 17-ին առաջին երկամսյա ժամկետը լրանալու կապակցությամբ։
Ուռա, ուռա, Կովկասում երկարատև խաղաղության համար։
